วันจันทร์ที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2554

วันลาโลก ของอเล็กซานเดอร์มหาราชผู้ยิ่งใหญ่


             แม้บัญชาสวรรค์จะให้พระองค์มีชีวิตอยู่ได้เพียง 33 ปี  พระองค์ไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย  สิ่งที่พระองค์เสียใจที่สุดก็คือ  พระองค์ได้เห็นสัจธรรมแท้จริงของโลกแค่เพียงนาทีสุดท้ายก่อนสิ้นลม


              อเล็กซานเดอร์มหาราช กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่  ภายหลังจากที่ได้เข้าครอบครองอาณาจักรน้อยใหญ่มากมาย  ในระหว่างเดินทางกลับพระองค์ทรงล้มป่วยลง  และต้องนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานานนับเดือน
               เมื่อความตายกำลังใกล้เข้ามา  อเล็กซานเดอร์ทรงรำพึงกับตนเองว่า.. "ไม่ว่าชัยชนะที่ได้มามากมายเท่าไหร่  หรือกองทัพอันเกรียงไกรแค่ไหน  แม้แต่ดาบอันคมกริบหรือสมบัติมากมายที่มีอยู่หาได้มีประโยชน์อันใดไม่..."
               พระองค์เรียกแม่ทัพทั้งหลายเข้ามาเพื่อรับสั่ง...
               "ข้าคงจะต้องจากโลกนี้ไปในไม่ช้า  แต่ข้ามีความประสงค์อยู่สามประการที่ต้องดำเนินการให้สำเร็จ  อย่าขาดแม้แต่สิ่งเดียว"   ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของพระองค์  แม่ทัพทุกคนเห็นพ้องกันที่จะยึดถือและทำให้สำเร็จตามพระประสงค์นั้น...
               "ความประสงค์ข้อแรกของข้าก็คือ : ...
               ให้แพทย์ที่เป็นผู้รักษาข้าเป็นผู้แบกหีบศพของข้า...
                ประการที่สอง : .....
                ระหว่างทางที่นำหีบศพของข้าไปฝัง  ให้โปรยเงินทองและเพชรนิลจินดาที่ข้าสะสมไว้ในท้องพระคลัง...
                ประการสุดท้าย : ...
                ปล่อยมือทั้งสองข้างของข้ายื่นออกมาจากหีบศพ
                บรรดาข้าราชบริพารทั้งหลายที่ได้รับฟังพระบัญชาต่างสงสัย กับพระประสงค์สามประการของพระองค์  แต่ไม่มีใครกล้าถาม..
                แม่ทัพคนโปรดของพระองค์ทรงจุมพิตมือของพระองค์แล้วนำไปประทับที่หน้าอก  กล่าวว่า..."มหาราชของข้า  พระประสงค์ของพระองค์จะได้รับการตอบสนองอย่างแน่นอน  แต่บอกข้าหน่อยได้ไหมว่า ทำไมพระองค์จึงมีพระประสงค์เช่นนั้น.."
                ถึงตอนนี้อเล็กซานเดอร์ได้ถอนหายใจลึกๆ และกล่าวว่า...
                "ข้าอยากให้โลกได้รับรู้บทเรียนของข้าสามประการ...
                ข้าให้แพทย์ผู้รักษาเป็นผู้แบกหีบศพ  เพื่อให้ผู้คนรู้ว่า ไม่มีแพทย์คนไหนที่จะรักษาโรคให้หายขาดไปได้  แพทย์เหล่านั้นเขาไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์ที่จะหยุดยั้งความตาย หรือยื้อชีวิตจากความตายได้ฉะนั้น  ขออย่ายื้อชีวิตใครให้คงอยู่ตลอดไปเลย...
                ข้าอยากให้โปรยเพชรนิลจินดาในระหว่างทางที่ไปยังสุสานของข้า  เพื่อบอกผู้คนทั้งหลายให้รู้ว่า แม้นเพียงเสี้ยวของสิ่งมีค่าเหล่านี้  ข้าก็ยังนำไปด้วยไม่ได้... ประชาชนจะได้ตระหนักว่ามันเป็นการเสียเวลาเปล่าที่จะสะสมความมั่งคั่ง...
                 และความประสงค์ข้อสุดท้ายที่ขอให้นำมือทั้งสองข้างของข้ายื่นออกมาจากหีบศพ  เพื่อให้ผู้คนรู้ไว้ว่า  ข้ามามือเปล่าและข้าก็จากโลกนี้ไปด้วยมือเปล่า !...
                 สุดท้ายในคำกล่าวของอเล็กซานเดอร์...
                 "ขอให้ฝังศพข้า  ไม่ต้องสร้างอนุสาวรีย์ใดๆ  ปล่อยให้มือของข้ายื่นออกมาจากหีบศพ  เพื่อที่โลกจะได้รู้ว่าบุคคลผู้ซึ่งเอาชนะมาแล้วทั้งโลก  สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรติดมือไปแม้แต่น้อย !.."
              
              

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น