เบียดเบียนสัตว์...นำมาซึ่งภัยพิบัต

           ท่านได้เหยียบย่ำทำร้ายสิ่งใดบ้าง เคยนึกไหม ?...
           ความเมตตา  อย่าคิดแค่ใจสงสารเมตตา  แต่ต้องออกมาจากทุกส่วนของการกระทำส่วนลึกในใจไม่ใช่แค่พูด หรือแค่แผ่แมตตาปล่อยสัตว์...
           ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์สามารถบังคับได้ ท่านก็อาจจะบอกว่า "อย่าทานเนื้อสัตว์เลย !..."  แต่ทำไมท่านไม่กล้าที่จะออกกฏบังคับ  นั่นเป็นเพราะว่า  ความแมตตานั้นไม่ได้เกิดจากการบังคับการกดขี่ข่มเหง...
           แต่เมตตาที่แท้จริงหรือเมตตาอันบริสุทธิ์  ต้องออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ จากมโนธรรมสำนึกที่เรามีอยู่...
           นั่นถึงจะเรียกว่าเป็นเมตตาที่แท้ เป็นเมตตาที่สว่างไสว !...
           ฉะนั้น  ตอนนี้เรารู้แล้วว่า การเบียดเบียนสัตว์เป็นสิ่งที่ไม่ดี มีแต่ทำร้ายเขา ทำให้เขาเจ็บปวด น้ำตาไหล...
           เราอาจจะมองไม่เห็น  แต่ใจส่วนลึกของสรรพสัตว์ต่างก็ต้องมีความเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น...
           สิ่งศักด์สิทธิ์ไม่ได้ต้องการบังคับให้เลิกทานเนื้อสัตว์  แต่ต้องการเรียกร้องความเมตตา  เรียกร้องมโนธรรมสำนึกที่อยู่ในจิตใจย้อนมองดูว่า  ความเจ็บปวดที่เราโดนนั้นเป็นอย่างไร แล้วสรรพสัตว์เจ็บปวดกับที่เราโดนนั้นแตกต่างกันอย่างไร...
           แค่เราโดนมีดบาดนิดหน่อยเราก็เป็นเดือดเป็นแค้น แต่ถ้าโดนพรากชีวิตทั้งชีวิต  พรากจากพ่อแม่ลูกหลาน เราจะรู้สึกอย่างไร ?...
           การสูญเสียนั้นมีแต่ความเสียใจ  ความหดหู่ !...
           ฉะนั้น  เราลองถามตนเองว่าถ้าเราไม่อยากสูญเสีย ไม่อยากพลัดพราก แล้วตัวเราได้เป็นต้นเหตุให้คนอื่นหรือสรรพสัตว์ต้องสูญเสียหรือพลัดพรากบ้างหรือเปล่า ?...