ความโลภ ความโกรธ ความหลง !...
เป็นสิ่งที่ติดอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคน ไม่มีใครที่ตัดมันขาดเลย
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ถ้ามีมากเกินก็เรียกว่า..
ไม่เจียม เจ็บไม่จำ !...
แล้วเรารู้สึกไหมว่าคนประเภทนี้เหมือนคนที่หน้ามือตาบอด เหมือนคนที่ทำร้ายตัวเอง เราจะเปรียบเทียบให้ง่ายๆ คนที่โลภโกรธหลงเหมือนอะไร ?...
ถ้าเทียบกับธรรมชาติ ความโกรธเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยง !...
เสียงมาก่อนตัวทุกที เวลาคนโมโหเสียงมาก่อนตัวไหม ?...
บางทีได้ยินเสียงก็รู้ว่าตอนนี้แม่โกรธอยู่ ตัวยังไม่มาแต่รู้เลยว่าโกรธมาแต่ไกล แล้วแม่ค่อยมาปรากฏตัว...
ดังนั้น เขาจึงบอกว่าความโกรธเหมือนฟ้าผ่า หรือบางคนอาจจะเปรียบ ความโกรธเหมือนไฟ เข้าใกล้ใครก็เป็นจุล ไหม้ไปหมด..
แต่ในความโกรธนั้นสามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง..
ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ เราจะเป็นผู้ชนะที่ชนะเหนือสงครามใดๆ ในโลก เพราะเราชนะตัวเอง !...
ช่วงที่เขาโกรธอยู่นั้น เราพยายามข่มใจไม่โกรธตอบ เราจะสามารถสร้างคุณให้เขาได้ด้วย...
แต่ช่วงที่เขาโกรธแล้วเราโกรธตอบ เราชั่วยิ่งกว่าเขา...
ฉะนั้น ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่วัดตัวเราว่าเราจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าจะขุดตัวเองฝังลงไป หรือว่าจะฉุดตัวเองให้ตื่นขึ้น...
นี่คือโทษของความโกรธ และในโทษของความโกรธนั้นยังก่อให้เกิดอะไรอีกมาก โทษของความโกรธจะก่อให้เกิดการเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จักกี่กัปกี่กัลป์...
ถ้าเราไม่รู้จักเลิกโกรธเขาได้ เพราะว่าฆ่ามาแล้วฆ่าตอบโกรธมาแล้วโกรธตอบ ร้ายมาแล้วร้ายตอบ ท่านจะอยู่ในวังวนแห่งวัฎฎะไม่จบไม่สิ้น... ท่านก็ต้องติดอยู่แต่ในความโกรธนั้น !..
แต่ความโกรธก็สามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ โกรธมาเราเย็นตอบ ร้ายมาเราดีตอบ...
อยากตัดภพตัดชาติไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดก็ต้องอย่าโกรธตอบ แม้เขาจะร้ายมาโกรธมา จำไว้นะ !...
ต่อไป ความโลภ !...
เหมือนอะไรในธรรมชาติ...เหมือนฝนมั้ย ฝนตกน้อยๆ เรารู้สึกยินดี ความโลภเวลาโลภน้อยๆ โลภพอแต่เพียงรู้สึกเย็นสบายใจ ทำให้เราอยู่ได้...
แต่ถ้าอยากมากเกินไป อยากจนเบียดเบียนคนอื่น มักจะกิดภัยพิบัติ..
สังเกตสิว่าคนที่อยากมากๆ แล้วไม่สนใจผู้อื่น ก็มักจะทำร้ายคนให้เจ็บปวดเพราะความอยากจริงไหม ก็เหมือนกับฝนตกพรำๆ ตกเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้าตกหนักๆ ไม่มีวันหยุด อยากแบบไม่รู้จักพอ ตกทั้งคืนทั้งวัน เกิดภัยไหม ?... เรียกว่า ?...(ภัยพิบัติ)
ความหลง เหมือนอะไรในธรรมชาติ....
เหมือนหิมะ เหมือนมั๊ย ?...
หิมะชอบตกมืดๆ ตกตอนเย็นๆ ตกแล้วทำให้มองอะไรไม่เห็นไม่ชัด แต่ดูเหมือนชัด ขาวๆ ไปหมด แล้วยิ่งถ้าเข้าไปเล่นด้วย อาจทำให้เราตายทั้งเป็นได้..
สังเกตุดูว่าคนที่ตายในหิมะยังดูสวยอยู่เลยจริงไหม ?...
คนที่ตายเพราะความหลงก็ยังดูสวย แต่ตายแล้วตายทั้งเป็น คิดให้ดีๆ นะ เพราะว่ามนุษย์ตายเพราะความโลภโกรธหลงมานักต่อนักแล้ว...
อาจจะไม่ถึงตาย แต่ก็เจ็บปางตาย ใช่หรือไม่ ?...
เราก็รู้วิธีหยุดความโกรธแล้ว ความโลภเล่าจะหยุดอย่างไร ง่ายๆ แค่สองประโยคคือ...
พอใจในสิ่งที่มี ยินดีกับสิ่งที่ได้รับ ถ้าทำสองอย่างนี้ได้เราจะลดความโลภได้ หรือให้รู้จัก"สมถะ" เพราะเมื่อรู้จักสมถะ ความโลภก็จะไม่ครอบงำตัวเราได้... แต่ความหลงนี่จัดการยาก เพราะว่ามนุษย์เกิดขึ้นมาด้วยความรัก แล้วถูกหล่อเลี้ยงมาจากความรัก... เราเติบโตเป็นตัวเป็นตนได้ เพราะความรักของพ่อแม่...มนุษย์ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแรกเกิดก็อยากได้ความรัก...
ถึงแม้พ่อจะกอดแล้ว แม่จะกอดแล้ว ลูกก็ยังร้องไห้อยากให้กอดอีกนานๆ ยิ่งแม่กอดด้วยให้นมลูกไปด้วย ลูกก็ยิ่งนอนหลับอย่างสบายใช่ไหม ?...
แม้แต่ตอนี้แก่แล้ว ถามจริงๆ ยังอยากได้ความรักไหม ?... (อยากได้) ถูกหล่อเลี้ยงมาด้วยความรัก แล้วก็อยากให้ความรักนั้นฟูมฟักอยู่ แต่ผลสุดท้ายก็ต้องตายเพราะรัก...
เพราะอะไรถึงตายเพราะรัก ?...
เพราะท้ายที่สุดชีวิตของมนุษย์ก็ต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ถูกหรือไม่ เพราะรักเป็นจึงหลงได้ ถ้ารักไม่เป็นก็หลงไม่ได้...
ฉะนั้น จงแยกให้ออกระหว่าง "รัก" กับ "หลง" เมื่อรักแล้วเหมือนพ่อแม่รักลูก แต่ก็ยังรู้ว่าลูกมีอะไรดี อะไรไม่ดี...
แต่หลงนั้นแยกไม่ออกว่าอะไรดี อะไรไม่ดี !...
รู้แต่เพียงว่า เขาดีเขาสวยอย่างเดียว...
เป็นสิ่งที่ติดอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคน ไม่มีใครที่ตัดมันขาดเลย
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ถ้ามีมากเกินก็เรียกว่า..
ไม่เจียม เจ็บไม่จำ !...
แล้วเรารู้สึกไหมว่าคนประเภทนี้เหมือนคนที่หน้ามือตาบอด เหมือนคนที่ทำร้ายตัวเอง เราจะเปรียบเทียบให้ง่ายๆ คนที่โลภโกรธหลงเหมือนอะไร ?...
ถ้าเทียบกับธรรมชาติ ความโกรธเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยง !...
เสียงมาก่อนตัวทุกที เวลาคนโมโหเสียงมาก่อนตัวไหม ?...
บางทีได้ยินเสียงก็รู้ว่าตอนนี้แม่โกรธอยู่ ตัวยังไม่มาแต่รู้เลยว่าโกรธมาแต่ไกล แล้วแม่ค่อยมาปรากฏตัว...
ดังนั้น เขาจึงบอกว่าความโกรธเหมือนฟ้าผ่า หรือบางคนอาจจะเปรียบ ความโกรธเหมือนไฟ เข้าใกล้ใครก็เป็นจุล ไหม้ไปหมด..
แต่ในความโกรธนั้นสามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง..
ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ เราจะเป็นผู้ชนะที่ชนะเหนือสงครามใดๆ ในโลก เพราะเราชนะตัวเอง !...
ช่วงที่เขาโกรธอยู่นั้น เราพยายามข่มใจไม่โกรธตอบ เราจะสามารถสร้างคุณให้เขาได้ด้วย...
แต่ช่วงที่เขาโกรธแล้วเราโกรธตอบ เราชั่วยิ่งกว่าเขา...
ฉะนั้น ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่วัดตัวเราว่าเราจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าจะขุดตัวเองฝังลงไป หรือว่าจะฉุดตัวเองให้ตื่นขึ้น...
นี่คือโทษของความโกรธ และในโทษของความโกรธนั้นยังก่อให้เกิดอะไรอีกมาก โทษของความโกรธจะก่อให้เกิดการเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จักกี่กัปกี่กัลป์...
ถ้าเราไม่รู้จักเลิกโกรธเขาได้ เพราะว่าฆ่ามาแล้วฆ่าตอบโกรธมาแล้วโกรธตอบ ร้ายมาแล้วร้ายตอบ ท่านจะอยู่ในวังวนแห่งวัฎฎะไม่จบไม่สิ้น... ท่านก็ต้องติดอยู่แต่ในความโกรธนั้น !..
แต่ความโกรธก็สามารถฝึกตัวเราได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาโกรธแล้วเราไม่โกรธตอบ โกรธมาเราเย็นตอบ ร้ายมาเราดีตอบ...
อยากตัดภพตัดชาติไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดก็ต้องอย่าโกรธตอบ แม้เขาจะร้ายมาโกรธมา จำไว้นะ !...
ต่อไป ความโลภ !...
เหมือนอะไรในธรรมชาติ...เหมือนฝนมั้ย ฝนตกน้อยๆ เรารู้สึกยินดี ความโลภเวลาโลภน้อยๆ โลภพอแต่เพียงรู้สึกเย็นสบายใจ ทำให้เราอยู่ได้...
แต่ถ้าอยากมากเกินไป อยากจนเบียดเบียนคนอื่น มักจะกิดภัยพิบัติ..
สังเกตสิว่าคนที่อยากมากๆ แล้วไม่สนใจผู้อื่น ก็มักจะทำร้ายคนให้เจ็บปวดเพราะความอยากจริงไหม ก็เหมือนกับฝนตกพรำๆ ตกเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้าตกหนักๆ ไม่มีวันหยุด อยากแบบไม่รู้จักพอ ตกทั้งคืนทั้งวัน เกิดภัยไหม ?... เรียกว่า ?...(ภัยพิบัติ)
ความหลง เหมือนอะไรในธรรมชาติ....
เหมือนหิมะ เหมือนมั๊ย ?...
หิมะชอบตกมืดๆ ตกตอนเย็นๆ ตกแล้วทำให้มองอะไรไม่เห็นไม่ชัด แต่ดูเหมือนชัด ขาวๆ ไปหมด แล้วยิ่งถ้าเข้าไปเล่นด้วย อาจทำให้เราตายทั้งเป็นได้..
สังเกตุดูว่าคนที่ตายในหิมะยังดูสวยอยู่เลยจริงไหม ?...
คนที่ตายเพราะความหลงก็ยังดูสวย แต่ตายแล้วตายทั้งเป็น คิดให้ดีๆ นะ เพราะว่ามนุษย์ตายเพราะความโลภโกรธหลงมานักต่อนักแล้ว...
อาจจะไม่ถึงตาย แต่ก็เจ็บปางตาย ใช่หรือไม่ ?...
เราก็รู้วิธีหยุดความโกรธแล้ว ความโลภเล่าจะหยุดอย่างไร ง่ายๆ แค่สองประโยคคือ...
พอใจในสิ่งที่มี ยินดีกับสิ่งที่ได้รับ ถ้าทำสองอย่างนี้ได้เราจะลดความโลภได้ หรือให้รู้จัก"สมถะ" เพราะเมื่อรู้จักสมถะ ความโลภก็จะไม่ครอบงำตัวเราได้... แต่ความหลงนี่จัดการยาก เพราะว่ามนุษย์เกิดขึ้นมาด้วยความรัก แล้วถูกหล่อเลี้ยงมาจากความรัก... เราเติบโตเป็นตัวเป็นตนได้ เพราะความรักของพ่อแม่...มนุษย์ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแรกเกิดก็อยากได้ความรัก...
ถึงแม้พ่อจะกอดแล้ว แม่จะกอดแล้ว ลูกก็ยังร้องไห้อยากให้กอดอีกนานๆ ยิ่งแม่กอดด้วยให้นมลูกไปด้วย ลูกก็ยิ่งนอนหลับอย่างสบายใช่ไหม ?...
แม้แต่ตอนี้แก่แล้ว ถามจริงๆ ยังอยากได้ความรักไหม ?... (อยากได้) ถูกหล่อเลี้ยงมาด้วยความรัก แล้วก็อยากให้ความรักนั้นฟูมฟักอยู่ แต่ผลสุดท้ายก็ต้องตายเพราะรัก...
เพราะอะไรถึงตายเพราะรัก ?...
เพราะท้ายที่สุดชีวิตของมนุษย์ก็ต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ถูกหรือไม่ เพราะรักเป็นจึงหลงได้ ถ้ารักไม่เป็นก็หลงไม่ได้...
ฉะนั้น จงแยกให้ออกระหว่าง "รัก" กับ "หลง" เมื่อรักแล้วเหมือนพ่อแม่รักลูก แต่ก็ยังรู้ว่าลูกมีอะไรดี อะไรไม่ดี...
แต่หลงนั้นแยกไม่ออกว่าอะไรดี อะไรไม่ดี !...
รู้แต่เพียงว่า เขาดีเขาสวยอย่างเดียว...
เมียทิ้ง
ประชดจับลูกกรอกยาพิษตายด้วยกัน
พ่อผสมยาพิษกับน้ำอัดลมให้ลูกสาววัย 7 ขวบดื่ม จากนั้นก็กินยาพิษตาม แล้วนอนกอดลูกเสียชีวิตไปด้วยกัน..
ทั้งนี้ผู้ตายได้เขียนจดหมายถึงคนชื่อ "หวาน" ซึ่งเป็นภรรยาที่หนีไปอยู่กับญาติ เนื่องจากทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ โดยระบุว่าเหตุที่ต้องทำเช่นนี้เป็นเพราะรักและหวงหวานจนเกินไป...
ส่วนสาเหตุที่ต้องให้ลูกกินยาตายด้วย เพราะเป็นห่วงลูกซึ่งเป็นผู้หญิงและยังเล็กเกินไปที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่อยากให้ลูกรู้ปัญหาต่างๆ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น